Νοσταλγικά

Προχτές, περιδιαβαίνοντας τους στολισμένους αθηναϊκούς δρόμους και σκεπτόμενος, ότι το εορταστικό κλίμα, δεν με αγγίζει πια, όσο θα ήθελα, συνάντησα τυχαία τον παλιό μου φίλο Βαγγέλη, δημοσιογράφο στην Ελευθεροτυπία, τότε και τώρα αρθρογράφο στο Βήμα. Σφίξαμε τα χέρια, δεν είχαμε ιδωθεί αρκετά χρόνια, από τότε που έφυγε από την εφημερίδα,-εγώ είμαι ακόμα στα ίδια-δεν επιδιώκω τις αλλαγές, και αποφασίσαμε να πιούμε ένα καφέ και να τα πούμε λίγο. Είναι αστείο, πόσα πράγματα θέλαμε να πούμε ο ένας στον άλλον και μιλούσαμε αδιάκοπα λες και θα μας τελείωνε ο χρόνος!
Τα επαγγελματικά νέα μας, αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς, κι εμείς οι ίδιοι, δηλαδή, δεν μας απασχόλησαν πάνω από μισή ώρα.
Μετά άρχισε η συζήτηση για τα προσωπικά. Με τον Βαγγέλη πάντα είχαμε κάποιο κοινό κώδικα επικοινωνίας, όντας περίπου στην ίδια ηλικία και με παρόμοιο κοινωνικό μπακράουντ. Ίδιες αναζητήσεις, παράλληλες ανησυχίες, κοινά ταξιδέματα λογικής και παραλογισμού, μερικά μεθύσια και τρελλά πάρτυ, τότε που ήταν τσι μοδός, τρέντυ κι όχι ίμο, όπως τώρα, τότε πριν μια δεκαετία, που πραγματικά ξέδινες με τους φίλους, τους κολλητούς και τις αντροπαρέες!
Περνάει η ώρα πολύ ευχάριστα αν και λίγο μελαγχολικά, όταν τρέχεις πίσω τον χρόνο,
όταν σκέφτεσαι τι έχεις κρατήσει και τι έχεις αφήσει, όταν οι επιλογές σε βαραίνουν, αλλά συγχρόνως νιώθεις ευγνωμοσύνη για αυτές και για τις συγκυρίες, που τις υπαγόρευσαν.
Ο Βαγγέλης κάποια στιγμή με ρώτησε: Ρε μπαγάσα, αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι από τα παλιά, τι θα άλλαζες;
Δεν απάντησα. Υποθέτω, ότι δεν είχα πρόχειρη απάντηση. Μάλλον τίποτα. Δεν είμαι από εκείνους που αλλάζουν εύκολα, άλλωστε.
Ούτε ο Βαγγέλης απάντησε ξεκάθαρα, αν θα άλλαζε κάτι. Μήπως τελικά είμαστε οι αμετανόητοι ρομαντικοί, με τα λάθη και τις τρέλες μας, με τις αναζητήσεις και τα ερωτηματικά μας;
Ε, φίλε Βαγγέλη; Τι λες κι εσύ;

Στον Φίλο από τα παλιά Β.

Εσείς τι θα αλλάζατε από το παρελθόν σας;